آی زندگی– پرندگان با گرمای تولید شده متابولیسم‌های سخت و شدید داخل بدن، خود را گرم نگه می‌دارند، در حالی که مارمولک‌ها برای این امر به خورشید متکی هستند. هر دوی این گروه‌ها با دایناسورها مرتبط هستند و به همین دلیل دیرینه‌شناسان مدت‌هاست به این فکر می‌کردند که آیا دایناسورها مانند پسرعموهای مارمولک‌شان متابولیسم‌های خونسردی دارند یا مانند بستگان پرنده خود به متابولیسم‌های خونگرم.
دانشمندان اعتقاد دارند دایناسورها همخانواده های هر دو پرندگان و مارمولک ها هستند چون آنها برای گرم کردن بدن خود ترکیبی از هر دو اینها استفاده می کردند.
متابولیسم حیوان به میزان انرژی ای که بدن آن برای انجام عملکردهای طبیعی مصرف می کند اشاره دارد. متابولیسم بالاتر – که برای حفظ آن به انرژی بیشتری نیاز دارد – به این معنی است که حیوان می تواند فعال تر باشد، اما حیوان باید غذای کافی بخورد و اکسیژن کافی تنفس کند تا موتور متابولیک خود را روشن نگه دارد.
به عنوان یک امتیاز اضافی، متابولیسم بالا گرمایی ایجاد می کند که حیوانات را گرم نگه می دارد، از این رو اصطلاح خون گرم یا گرماگیر نامیده می شود. استراتژی متابولیک متابولیک به انرژی کمتری برای حفظ نیاز دارد و به عنوان خونسرد یا گرماگیر شناخته می شود. حیوانات خونسرد نسبت به موجودات گرماگیر به اکسیژن و غذای کمتری نیاز دارند اما باید دمای بدن خود را با رفتار تنظیم کنند. آنها به جای تولید گرمای خود، دمای داخلی خود را با قرار گرفتن در زیر نور خورشید یا پنهان شدن در سایه حفظ می کنند.
جاسمینان ویمن محقق دارای مدرک فوق دکتری در دانشکده کالتک انگلیس می گوید پرندگان نرخ متابولیسم فوق‌العاده بالای خود را از اجداد دایناسور خود به ارث برده‌اند که بسیار جالب است. در تجزیه و تحلیل 55 گونه زنده و منقرض شده، ویمن و همکارانش دریافتند که خونگرم بودن، که در حال حاضر فقط در پستانداران و پرندگان دیده می شود، در بین دایناسورها کاملاً وجود داشته ولی همه دایناسورها خونگرم نبودند.
این تیم با تجزیه و تحلیل گونه‌هایی از گروه‌های مختلف دایناسورها، تکامل متابولیسم‌های خونگرم و خونسرد را در طول زمان ردیابی کردند. آنها دریافتند که دایناسورهایی که از یک اجداد به وجود آمده اند احتمالاً خون گرم بوده اند، اما دایناسورها همه به همین شکل باقی نمانده اند.