به گزارش آی زندگی، کمونیست‌های ویتنامی علیه استعمار فرانسه و بعد در جنگ با آمریکایی‌ها تونل‌هایی را برای پنهان ماندن از چشم دشمن و ارتباط با یکدیگر در منطقه سایگون حفر کردند که ساختاری عجیب و غریب و متناسب با جنگ پیدا کرده و توسعه یافت.
برخی از تونل‌ها صرفا تله بود تا دشمن هنگام انداختن مواد منفجره و ریختن آب مایوس شود و به در بسته بخورد.
عمیق ترین قسمت تونل مربوط به ذخیره آب بود.
آشپزخانه، خوابگاه، بیمارستان صحرایی و کمک‌های اولیه، تولید برق از دوچرخه، انبار ذخیره غذا و اسلحه و یک شبکه ارتباطی پیچیده، تونل‌های تعریف شده کو چی در هوشی مین بود که اغلب ۱۰ متر عمق داشت اما مهمترین چالش تونل‌ها تعبیه هواکش برای آنها بود که باید هوای تازه را وارد تونل می‌کرد.
تونل‌ها به زیر مدرسه و بیمارستان امتداد داشت.
حتی نوزادان در تونل‌ها به دنیا آمدند و با وجود کمبود غذا و دارو مردم با بیماری‌ها دست و پنجه نرم کردند.
به همین خاطر بعد از جنگ بسیاری به خاطر مالاریا مردند اما تا آخرین لحظه از اهداف خود دست نکشیدند.
حالا ویتنام به عنوان هاب کارخانه‌ای در جهان شناخته شده و غربی‌ها کارخانه‌های خود را از چین و ژاپن و کره به ویتنام منتقل کرده تا با نیروی کار ارزان، محصولات پرسودتری را تولید کنند و ویتنامی‌ها نیز از این امر خوشحالند و دیدگاهشان نسبت به دنیا تغییر کرده است.
