ریفلاکس خاموش در نوزادان چیست؟

به گزارش آی‌زندگی، نوزادان مبتلا به «ریفلاکس خاموش» ممکن است پس از شیر خوردن آب دهان خود را بیرون نریزند و تشخیص آن را دشوارتر کنند. این نوزادان اغلب با مشکلات تغذیه مواجه می‌شوند که می‌تواند سرعت افزایش وزن را کاهش دهد و حتی باعث کاهش وزن شود. در موارد شدید، می‌تواند منجر به سوء‌تغذیه شود. رشد ناکافی یا ناتوانی در حفظ رشد در اوایل کودکی به عنوان شکست در رشد شناخته می‌شود و می‌تواند در نتیجه ریفلاکس رخ دهد.

علائم ریفلاکس خاموش عبارتند از:

• تحریک‌پذیری
• مشکل خواب
• خفگی
• نق زدن
• گرفتگی بینی
• قوس دادن به پشت هنگام تغذیه
• سرفه‌های مزمن
• امتناع از خوردن
• وقفه تنفسی (آپنه)
• تنفس پر سر و صدا یا خس‌خس سینه
• گرفتگی صدا

یکی از دلایلی که نوزادان مستعد ریفلاکس هستند این است که با عضلات اسفنکتر مری رشد نکرده متولد می‌شوند. این عضلات مسئول باز و بسته کردن مری برای عبور مایعات هستند. ریفلاکس بیشتر در نوزادان کوچکتر دیده می‌شود زیرا این ماهیچه‌ها با رشد نوزادان بالغ می‌شوند. نوزادان مبتلا به اختلالات عصبی، مانند فلج مغزی، و همچنین کسانی که نارس هستند یا سابقه خانوادگی ریفلاکس دارند، ممکن است در معرض خطر بیشتری برای ریفلاکس باشند. داشتن «فتق هیاتال» مری یا ضعیف بودن دریچه فوقانی معده نیز ممکن است خطر ریفلاکس را افزایش دهد.

تغذیه کودک مبتلا به ریفلاکس می‌تواند چالش‌برانگیز باشد. نوزادانی که با شیر مادر تغذیه می‌شوند و مبتلا به ریفلاکس هستند، ممکن است سعی کنند با شیرخوردن درد را تسکین دهند، که می‌تواند این مشکل را تشدید کند. شیرخوارانی که با شیر خشک تغذیه می‌شوند، می‌توانند مدت زمان طولانی‌تری بین شیردهی طی کنند. با این حال، این نیز برای نوزادان مبتلا به ریفلاکس ایده‌آل نیست.

سعی کنید هر دو تا سه ساعت یک بار در حالی که بیدار است به او شیر بدهید. ممکن است به معنای کاهش تعداد میزانی باشد که کودک شما در هر شیر خوردن دریافت می‌کند. تغذیه بیش از حد می‌تواند فشار شکم را افزایش دهد که علائم ریفلاکس را بدتر می‌کند. همچنین ممکن است نوک شیشه شیرهایی با سوراخ‌های کوچکتر (و جریان آهسته‌تر) برای کودک شما مفید باشد.

_{منبع: سلامت}