آیا واقعاً اکسی توسین “هورمون عشق” است؟

به گزارش آی زندگی و به نقل از healthday،به گفته محققان، عوامل زیادی فراتر از اکسی توسین وجود دارد که به ارتباط و جفت گیری موفق حیوانات کمک می‌کند.

یک مطالعه جدید حیوانی نشان داد که «هورمون عشق» اکسی توسین ممکن است آنقدرها نقش مهمی در شکل‌گیری پیوندهای اجتماعی ایفا نکند.

در یک تحقیق موش‌های صحرایی که بدون گیرنده اکسی توسین پرورش داده می‌شوند، همان رفتارهای تک همسری، دلبستگی و فرزندپروری موش‌های صحرایی معمولی را دارند.

در حالی که اکسی توسین به عنوان معجون عشق شماره ۹ شهرت دارد، به نظر می‌رسد که معجون‌های ۱ تا ۸ کافی باشند و نیازی به اکسی توکسین نیست.

این مطالعه نشان می‌دهد که اکسی توسین تنها بخشی از یک برنامه ژنتیکی پیچیده‌تر است.

موش‌های صحرایی یکی از معدود پستاندارانی هستند که روابط تک همسری دارند، بنابراین برای محققانی که به دنبال زیست شناسی این نوع روایط عاشقانه هستند انتخاب خوبی است.

در گذشته مطالعات انجام‌شده نشان داد که داروهای مسدودکننده اکسی‌توسین باعث شده که موش‌ها قادر به ارتباط و جفت گیری نشوند.

در نتیجه، اکسی توسین به عنوان یک هورمون عشق معروف شد.

علاوه بر این موش‌های ماده با این هورمون نیز قادر به زایمان و تامین شیر برای نوزادان خود بودند، یعنی اکسی توسین احتمالاً در تولد و شیردهی نقش دارد.

اما امروزه این مطالعه‌ها نشان می‌دهد که فکر کردن به یک عامل واحد مانند اکسی توسین در ایجاد روابط و عشق اشتباه است.

احتمالاً روش‌های دیگری وجود دارد. سیگنال دهی گیرنده اکسی توسین می‌تواند بخشی از این برنامه باشد، اما همه چیز نیست.