تفال به حافظ شیرازی؛ 29 آبان 1401

به گزارش آی‌زندگی؛ فال گرفتن از آثار ادبی، از باور‌های کهن این مرز و بوم است. در گذر زمان ساکنان این خاک به ادیبانی که گمان می‌بردند بهره‌ای از کلام حق دارند رجوع می‌شد. با این حال، اما در گذر زمان تنها تفال به حافظ در فرهنگ عامیانه ما باقی مانده است.

تفال به حافظ شیرازی 29 آبان 1401

هزار جهد بکردم که یار من باشی
مرادبخش دل بی‌قرار من باشی
چراغ دیده شب زنده دار من گردی
انیس خاطر امیدوار من باشی
چو خسروان ملاحت به بندگان نازند
تو در میانه خداوندگار من باشی
از آن عقیق که خونین دلم ز عشوه او
اگر کنم گله‌ای غمگسار من باشی
در آن چمن که بتان دست عاشقان گیرند
گرت ز دست برآید نگار من باشی
شبی به کلبه احزان عاشقان آیی
دمی انیس دل سوگوار من باشی
شود غزاله خورشید صید لاغر من
گر آهویی چو تو یک دم شکار من باشی
سه بوسه کز دو لبت کرده‌ای وظیفه من
اگر ادا نکنی قرض دار من باشی
من این مراد ببینم به خود که نیم شبی
به جای اشک روان در کنار من باشی
من ار چه حافظ شهرم جوی نمی‌ارزم
مگر تو از کرم خویش یار من باشی

شرح لغت: مراد بخش: کامبخش یا برآورنده‌ی کام / آن عتیق: به استعاره مقصود لب یار / انیس: به فتح اول و کسر دوم مونس و همدم و دل آرام / سوگوار: ماتم زده و گرفتار مصیبت
تفسیر عرفانی:
بسیار کوشیدم تا یاورم و برآورنده‌ی کام دل عاشقم باشی. مقصود او از این شعر این است که، سالک به خودی خود ارزشی ندارد، از این رو در راه زلب می‌کوشد و غم و سختی را تحمل می‌کند تا به وصال دوست نایل آید؛ چرا که نزد او به بزرگواری خواهد رسید.

تعبیر غزل:
اگر خواهان بهشت موعود خدایی و طالب رضایت و خشنودی او، از هرچه در این جهان داری، ترک تعلق و وابستگی کن و دنیا را به جهان جاودان ترجیح مده، که اگر هم به مقامی عالی دست یابی، مدت آن بسیار کم و محدود است.